I Go To Sleep

I Go To Sleep – The Pretenders

De stemmen kringelen langzaam dichterbij.
- ‘Is ze echt?’
- ‘Nah, volgens mij niet. Ik zie geen ademhaling of niks.’
- ‘Er bewoog wat! Zag je? Volgens mij bewoog ze.’
- ‘Wacht, als ik nou eens heel voorzichtig hier…’
- ‘Niet aan de kunst komen, alstublieft!’ schemert een vriendelijke, besliste vrouwenstem door.
Ik ken die stem: rustig en kalm en de baas van alle andere stemmen. Mijn lijf is zwaar, mijn hoofd wonderlijk licht. Alles is stroperig en goed. De stem waakt over me. Ik ben een slak in een warm bad. Ik glij langzaam onder water.

Klik. Klik-klik. Klik-zap. Klik-zap. Waar komen die flitsen vandaan? Ik word voor de tweede keer vertraagd wakker uit een bodemloze sluimer. Ik houd mijn ogen zorgvuldig gesloten – het licht! – en draai me langzaam op mijn rug.
- ‘Foto’s maken van de kunst is prima, maar alstublieft geen flits gebruiken!’ zeepbelt de vrouwenstem opnieuw. De klanken spatten uiteen in mijn suikerspinnen hoofd.

Meer mensen stoppen naast mijn bed: vrouwen, kinderen, groepen. De echo’s van hun snuivende adem bereiken de uithoeken van mijn droom. Ze spreken Engels, Frans, Spaans. Ik voel de warmte van hun lichamen als ze zich over me heen buigen onder het toeziend oog van de suppoost.
- ‘In dit werk van Chu Yun zien we een betaalde vrijwilligster als levend kunstwerk. Ze heeft slaapmiddelen genomen. De kunstenaar werpt vragen op over de rol van het vrouwenlichaam in de kunst en over het museum als podium voor exhibitionisme.’
De deelnemers zijn eilandjes van benijdenswaardige rust. Ze lijken zich te bewegen in een onwerkelijke dimensie, niet gestoord door de drukte van alledag of die van de expositie, informeert het bordje aan de muur de gidsloze bezoeker.

- ‘Ze ziet er zo kwetsbaar uit.’
- ‘Juist niet! Ze heeft toch een dekbed?’
- ‘Ja he he, maar om zo te liggen slapen in het openbaar.’
- ‘Nou volgens mij ligt ze lekker te dromen, die ziet er hartstikke ontspannen uit.’
- ‘Niks ontspannen. Ze zit onder de slaappillen! Ik vind het maar raar. En ook een beetje eng.’
- ‘Kijk, ze bewoog weer! Wacht, ik maak even een foto.’
- ‘Ik vind het wel mooi. Volgens mij hebben mensen altijd nog de privacy van hun dromen en gedachten. We kunnen haar misschien wel zien slapen, maar we weten nog steeds niet wie ze is.’
- ‘Blablabla. Niks voor mij, zo te kijk liggen.’
- ‘Ah joh, ze verdient er toch geld mee?’
- ‘Een tientje per uur! Dat is meer dan ik.’
- ‘Kan ik me hier misschien nog voor inschrijven?’
- ‘Ik vind het helemaal niks!’
- ‘Ik zou er zo bij kruipen.’

Kunnen we ons commentaar misschien een beetje zachtjes houden? mijmer ik, alweer half onderweg naar niemandsland. De Kunst moet nu echt een dutje doen.

'This is Carlijn' is deel van de expositie 'The Generational: Younger Than Jesus', van 8 april tot 12 juli 2009 te zien in het New Museum, New York City.