Almost Cut my Hair

Almost Cut My Hair - Crosby, Stills & Nash

Half drie op een donderdagmiddag in december. Ik heb bedacht dat het hoog tijd is om mezelf New Yorks carrièrehaar aan te meten en ben beland bij een goed dure kapper op de tweede verdieping van 35th Street en Broadway. De kapster die mij is toegewezen, heeft al een aantal keer meewarig haar hoofd geschud, niet onder de indruk van mijn 20 jaar doe-het-zelfgeverfd haar. Ik besluit dat zwijgen de beste verdediging is en zak onder haar vakkundige handen langzaam in een halfslaap. ‘Dus ik zeg tegen hem…’ kwaakt de leeftijdsloze mevrouw die achter me is gaan zitten zo luid dat ik wakker schrik uit mijn kapperssluimer. De mevrouw snavelt intussen onverdroten door tegen haar spiegelbeeld. ‘Ik zeg, niet weer naar Martha’s Vinyard. Ik wil iets leuks doen voor ons jubileum.’ Geroutineerd leegt ze haar glas champagne – ze gebaart het fluitje naar de kappersassistent die het haastig bijvult. Leeftijdsloos zijn op Manhattan betekent dat ze er uitziet als haar oudste dochter, maar ten minste anderhalf keer zo oud is als ze zich voelt. En wekelijks een ritueel bezoek brengt aan de kapper.

De kapper achter haar stoel probeert vergeefs een schaar in de buurt te krijgen van het haar van de mevrouw. Maar die heeft zo veel te vertellen dat haar hoofd ervan wiebelt. Vanaf het moment dat ze de zaak binnensteltte en haar eindeloze anekdote begon, heeft vooral de klant-vriendin in de stoel naast haar ademloos toegehoord. Diens verstilde hoofd is een verre droom voor de kapper, die het rechteroor van de mevrouw behendig weet te ontwijken en dan maar besluit te wachten op een moment van rust.

‘Ik heb tenslotte van X, onze plastisch-chirurgenvriend, mijn nieuwe dijen cadeau gehad,’ lijkt het verhaal van de mevrouw intussen tot een onverwacht informatief einde te komen. Ik zit op het puntje van mijn stoel. De vriendin knikt triomfantelijk, en begint: ‘Ja, ik had ook…,’ maar voordat ze haar zin kan afmaken, wordt ze onderbroken door de mevrouw. ‘Nou ja dat mocht ook wel na mijn ongelukje van laatst,’ smakt ze verder. De onbetwiste koningin van de overgangen.

De kapper zucht, bijna onhoorbaar: alleen zijn schouders hebben het gemerkt. Alweer verslagen. Hij zwaait nog een aantal keer met de schaar boven het hoofd van de mevrouw. Dan houdt hij zijn kappersspiegeltje op en zegt: ‘Zo, klaar. Wat vindt u ervan?’

‘Perfect,’ kondigt de mevrouw aan. Ook de vriendin knikt goedkeurend. Beiden zakken tevreden onderuit. De mevrouw steelt nog een blik in de spiegel voor haar. Ze heft haar hand om die door haar haar te halen, maar bedenkt zich dan. De vingers blijven steken ter hoogte van haar schouder. Ze trillen een beetje. Een ader riviert zich een weg naar de mouw van haar blouse, elke keer vertakkend als ze een van de pezen beweegt. De mevrouw knippert even met haar ogen; het beeld verdwijnt. Heeft iemand het gezien? De kapper kijkt stoïcijns voor zich uit, de vriendin bestudeert haar nagels. Dan draait de mevrouw zich pardoes om en vangt mijn blik. Betrapt! Ik schrik zo hard dat mijn hoofd in een reflex opzij schiet. ‘Wil je dat nooit meer doen?’ sist de kapper achter me. Ik stotter een verontschuldiging en kijk dan opnieuw, voorzichtig, naar de mevrouw. Ik zeg niks! hoop ik dat ze uit mijn verschrikte blik zal opmaken. De mevrouw staart lang en hard naar me. Dan haalt ze zorgvuldig adem, geeft me een knipoog en draait zich weer om. ‘Nou vooruit, nog een bodempje dan,’ dirigeert ze haar glas naar de assistent. Weer een jaar langer leeftijdsloos.