Push Up– Freestylers
'Mevrouw! Hee mevrouw, wacht even!' Het duurt even voordat ik in de gaten heb dat de Aziatische dame die vanaf de overkant van de straat al roepend mijn kant op galoppeert het tegen mij heeft. Heb ik iets laten vallen? Of erger: heb ik iets op haar laten vallen – of, nog erger: op het ongeboren kind in haar buik? Komt ze me aanklagen? Me leegtrekken voor elk kwartje dat ik heb in een jarenlang slepende procedure? Of gaat ze zometeen eindeloos van leer trekken over hoe de Heer me zal neerslaan tenzij ik een goeie partij boete doe, en wel nu? Of staat ze op het punt om me de weg naar het MoMa te vragen?
Ik hoop het laatste. Ik weet toevallig de weg naar het MoMa, en naar nog veel meer culturele bestemmingen in de stad. Ik vind het fijn als mensen me de weg vragen, helemaal in Midtown. Dan voel ik me in een klap geboren en getogen, de lokale Newyorker, en daar ga ik altijd breed van lachen.
Ik hou er aan de andere kant in het geheel niet van wanneer topzware niet grappige mannen kaartjes in mijn gezicht duwen en vragen of ik van lachen hou, en al helemaal niet in Midtown. De veel te kort van stukke, treurig ogende komieken hangen rond op de straathoeken van het Theaterdistrict in Manhattan, waar ze proberen om te dure kaartjes te slijten voor hun te goedkope stand-up comedy shows. Zij redeneren, als je van lachen houdt, dan lach je vast ook om hun show. Niet omdat hun grappen om te lachen zijn, maar gewoon omdat je eerder nog hebt aangegeven dat je nou eenmaal graag lacht. Je zei het zelf! Gegarandeerd gezellig publiek.
'Welke maat bh heb jij?' vraagt de dame naar aanleiding van niks. Ze priemt een zorgvuldig gemanicuurde vinger richting mijn linker tiet. Ik doe onwillekeurig een stapje naar achter; de dame doet een stapje naar voren. We doen een ongemakkelijk klein dansje op de stoep terwijl de dame onverdroten doorvraagt naar de omvang van mijn borstkas. 'Je bent een goeie C zo te zien, toch?' De dame fronst zakelijk terwijl ze langs mijn sleutelbeenderen naar beneden tuurt.
– 'Uhh...' Gek genoeg denk ik niet, Ho es even dame, dat gaat je geen reet aan, en wil je wel eens niet zo naar mijn tieten staren (ongetwijfeld de reactie van de geboren en getogen Newyorker). In plaats daarvan vraag ik me af waarom ik juist vandaag, van alle dagen, een Victoria’s Secret Wonderbra aan heb, een model bh dat ruwweg vertaald kan worden naar: Het Is Niet Wat Het Lijkt. Ik heb geen C-cup. Ik ben niet eens een heel overtuigende B, eigenlijk. Borsten groeien niet zomaar door zoals neus of oor, of goudvissen, of omdat je het heel graag wil, heb ik me eindeloos laten vertellen. Dus, om er uit te zien als een geboren feestelijke C, doe ik zo af en toe gewoon lekker alsof. Mijn opduw-bh is goed gewatteerd, zodat je geen spoor van mijn tepel of natuurlijke borst ziet, behalve dan het decolleté waarvan ik zonder bh alleen maar kan dromen.
Toen ik mijn opduw-bh kocht bij Victoria’s Secret in de Upper West Side, struikelde ik langs de rekken bovenop de vreemdste bh die ik ooit heb gezien: een volledig gewatteerd superopduw-model met ingebouwde tepels. Deze bh was een set tieten op zichzelf, anatomisch correct alleen dan zachter en wasbaar in de machine – en van het type dat ieder knokig kippenborstje ogenblikkelijk transformeert in een decadent bolwerk van nylontepelige pracht. Ik stel me zo voor dat de Tepel-bh voor borsten doet wat (pakweg) een Ferrari Testarossa doet voor kleine penissen. Het idee achter de gefabriceerde tepel is dat je kunt doen alsof je helemaal geen bh draagt. Je eigen tepels – nooit meer koud of nieuwsgierig, want begraven onder lagen en lagen polyester – zijn ingenieus vervangen door een setje duurzame neppers. Een prachtige, frisgeschoren (niemand hoeft zich geaffronteerd te voelen, want ze zijn niet echt!) manier om met tepels te pronken. En als ze toch nep zijn, dan hoef je je ook niet langer opgelaten te voelen als ze door je shirt heen priemen. Op naar de natte t-shirt wedstrijd. Niet vergeten om te doen alsof je je schaamt zodra je polyester knoppen aan het bloeien slaan!
Een paar blokken bij de Victoria’s Secret winkel vandaan zit nog een ondergoedwinkeltje, een klein tweerekkengeval met nogal mottige bh’s, waar ze achterin een bescheiden selectie sexy ondergoed hebben: vier of vijf verschillende bodystockings waar de bovenste helft van de borst is uitgesneden. Dus ja, als je die aantrekt, dan worden je borsten opgeduwd zoals in de Tepel-bh; het verschil is dat je in de merkloze bh je echte, eigen tepels kunt zien. Het rare is dat de tepels van het meisje op de verpakking uit de foto zijn weggefotoshopt. In het land van de vrijen worden meisjes aangemoedigd om met tepels te koop te lopen door tegelijkertijd hun eigen tepels weg te stoppen en te doen alsof ze geen bh aan hebben maar wel gigantisch pronte pornotieten, maar je mag de echte tepel van een meisje dat notabene een bh aanheeft niet laten zien.
Vreemd genoeg betekent dat uiteindelijk dat vandaag de dag hele hordes vrouwen hun tepels verbergen zodat ze ermee kunnen pronken – alleen dan wel op een sociaal aanvaarde manier. Onze eerste generatie feministen moet huilend in haar bed liggen ’s nachts. Het zou me niks verbazen als de nieuwe generatie gewatteerde bh’s niet eens brandt als je ze in de fik zet. Waarschijnlijk roken ze wat en lopen dan met een sisser af. Of ze smelten langzaam tot een keiharde klont aan geblokkeerde tiet.
Intussen in het Theaterdistrict ben ik me akelig bewust van de gevoeligheid van mijn situatie. Ik zit vast in een dilemma. Wat vertel ik de Aziatische dame die in mijn opgevulde ribben staat te porren? Ik kan bluffen en zeggen, 'Yep, ik ben een C, altijd al geweest, en kun je nou als de sodemieter ophouden met naar mijn god gegeven zondekussens te staren?' Of ik kan toegeven dat mijn (inderdaad) verrukkelijke decolleté slechts het resultaat is van een goed gewatteerde voorkant, en mezelf belachelijk maken. Liegen, en daarmee in het gezicht spugen van alle vrouwen die ooit waagden om uit hun corsetten te breken, en in een moeite door het door mijn moeder en haar generatie zwaar bevochten recht op zelfbeschikking onderuit halen, of waarachtig te kijk staan voor een volkomen vreemde mevrouw? De dame is zonder twijfel op zoek naar een eerlijk antwoord. Maar kan ze de waarheid wel aan? Trouwens, de mogelijkheid bestaat ook nog dat ze mijn tegennatuurlijk gebrek aan tepels opmerkt en me ontmaskert als de rozijnensmokkelaar (zoals mijn vrienden het immer subtiel uitdrukken) die ik eigenlijk ben.
De dame voelt mijn ongemak, maar dicht die abusievelijk toe aan het feit dat ze me een ongepaste vraag stelde, in plaats van aan mijn innerlijke post-feministische strijd. 'Donna Karan komt naar New York, en het is de bedoeling dat ik haar aankleed voor een evenement. Ik weet haar kledingmaat wel ongeveer,' begint ze uit te leggen. 'Maar haar pr-mensen hebben haar bh-maat niet doorgegeven. Ik heb wel wat publiciteitsfoto’s, maar die zijn intussen al van jaren geleden.'
– 'Oh joh,' leef ik mee. 'En er zijn zeker wat kilo’s bijgekomen?' Ik weet ongeveer wie Donna Karan is. Nou ja, ik weet dat ze kleding ontwerpt en ik weet dat ze behoorlijk oud is intussen. Ik stel me zo voor dat ze zichzelf wat heeft laten gaan. En terecht ook. Ze moet het goed zat zijn om jaar in jaar uit haar eigen maatje 0 te dragen. Tijd om te ontspannen en haar rollen lekker te verpakken in iets XL-erigs, gekocht in een winkel met Grote Maten Mode op de gevel. Of Mode Voor Een Maatje Meer. Scandinavische Mode.
'Nee, nee, nee!' De dame kijkt me vol ongeloof aan. 'Ze is juist de afgelopen tijd enorm afgevallen!' Hoe kan ik dat niet weten?
'In elk geval...' Ze ziet mijn vergissing door de vingers, hoogstwaarschijnlijk omdat ik het merendeel van mijn commentaar alleen maar in mijn hoofd dacht, en niet hardop heb uitgesproken. 'Ik ben al heel de dag op zoek naar iemand met haar bouw, en volgens mij hebben jullie dezelfde maat. Dus als ik jouw cup-maat weet, kan ik haar eindelijk een paar bh’s gaan kopen.'
Ik voel me vreemd gevleid. Donna Karan en ik hebben dezelfde kledingmaat – en nog wel nadat ze zo enorm is afgeslankt. Niet slecht! Maar dan herinner ik me dat ik geen idee heb hoe Donna Karan er uitziet. Voor hetzelfde geld was ze in haar hoogtijdagen een totaal nijlpaard en is ze precies genoeg kilo’s kwijtgeraakt om in aanmerking te komen voor een maagbandoperatie.
En zomaar ineens is de gedachte om te worden verward met een rondborstig type niet zo aantrekkelijk meer als eerst. 'Ik heb geen C-cup. Ik heb gewoon een enorme bh aan, met gewatteerd en alles. Opduw, snap je. Dan zie ik er veel groter uit dan ik eigenlijk ben. Ik ben een klein B'tje, of misschien niet eens, geloof me!' gooi ik eruit. Het feminisme kan me wat; ik ga me toch zeker niet laten aanzien voor een of ander dik wijf!
