Rapture

Rapture – Blondie

‘Hoed u voor het teken van het Beest! Het teken 666 op uw arm of voorhoofd leidt onherroepelijk naar de hel! Jezus komt! De Wegvoering is nabij!’ Er is geen enkele hapering in de stem van de meneer. Het einde is zo nabij dat er geen tijd is voor een adempauze, ook niet na een uitroepteken. De meneer houdt een beduimelde bijbel opengeslagen naar het tl-licht in de metropassage onder 42nd Street, maar kijkt strak over de pagina’s heen de lange gang in, alsof god elk moment om de hoek kan komen aanzetten om de laatste metro naar huis te halen.
Hij weet wat er in zijn bijbel staat – en wat het betekent. Wie geen overtuigd (en overtuigend) christen is, wordt bij de Wegvoering niet op enkel transport naar de hemel gezet, maar zal onuitsprekelijk lijden op aarde onder het digitale consumentendictatoriaat van het Beest.
Ik krijg in het voorbijgaan een folder van zijn collega, een mevrouw met nogal verpieterd haar. Die legt het allemaal stapsgewijs uit: wanneer het einde komt, hoe de signalen te herkennen en – niet onbelangrijk – wat te doen als het tijd wegvoeren is en je blijkt geen goed gelovige (‘Tip # 1: raak niet in paniek, dat heeft nu namelijk echt geen zin meer.’ […] ‘Tip # 4: bid zoals je nog nooit van je leven hebt gebeden.’). Ik ben blij dat ik er eentje heb. Je weet maar nooit!

Het einde van de wereld zoals we die kennen, heeft voor de meneer en de mevrouw geen geheimen, maar het moet worden verkondigd – ook onverbeterlijke zondaars verdienen een kans op redding, of dan toch in elk geval een eerlijke waarschuwing. En waar vind je meer goddelozen dan dan pal onder Times Square, het rottend hart van het hedendaagse Sodom en Gomorra? Lijnen A, C en E Uptown rechtsaf; lijnen 1, 2, 3 Downtown linksaf; iedere vertakking een gapende muil naar de voorportalen van de hel. De ondergrondse navelstreng die Times Square verbindt met Grand Central, draait en kronkelt en lilt met verloren zielen. Een hoogverzorgde mevrouw klik-klakt langs. ‘Gods wraak zal neerdalen op eenieder die het teken van het Beest draagt! De tekenen van de profetie zijn onmiskenbaar!’ De mevrouw zuigt op haar wangen en krult haar lippen – het nieuwe fronsen voor gebotoxten – in misprijzen over zo veel slechte smaak en versnelt haar pas naar een liederlijke dans op de tegels.

Einde-van-de-wereld-verkondigers in Amerika doen niet aan natte-vinger-raadwerk of op goed geluk interpreteren van de bijbelse profetieën. Ze hebben een website, RaptureReady.com, ‘om al deze componenten te standaardiseren. Op die manier worden de grote verschillen die nu bestaan in profetie-meldingen, geminimaliseerd’. Vergeet de christelijke Wikipedia en zijn creationistische bijna-wetenschap: sleutelrol op de Wegvoeringssite is weggelegd voor de Wegvoerings Index die onweerlegbaar becijfert hoe waarschijnlijk het op enig gegeven moment is dat de Wegvoering, zoals die is voorspeld, er aan zit te komen. De index is gebaseerd op een select aantal categorieën (zoals daar zijn Werkloosheid, Afgoderij, Iran en Rusland, Overstromingen en Liberalisme) waaraan gewicht wordt gehangen dat opgeteld tot een eindcijfer komt. De index geeft een exacte indicatie van profetische activiteit, wat weer de graadmeter is voor de ‘kans op Wegvoering’. Wat de Index betekent, aldus de ‘profetische snelheidsmeter’, is dit:
‘- een wegvoeringsindex < 100 = lage profetische activiteit
- een wegvoeringsindex 100-130 = matige profetische activiteit
- een wegvoeringsindex 130-160 = hoge profetische activiteit
- een wegvoeringsindex > 160 = zet je maar schrap’

De index op moment van schrijven, begin september 2009: 163. Dat je het weet.

God Only Knows

God Only Knows – The Beach Boys

Op de hoek van de straat, naast de metro-ingang van 96th Street en Broadway, staat een roepende meneer met een bijbel, een kluit folders in keurige pakketjes naast hem op de stoeprand. Ik loop bijna iedere dag langs hem heen, de metro in. De meneer citeert en declameert onvermoeibaar. Het woord moet worden verkondigd – ook als de lucht dreigt en dondert zoals op deze gruizige augustusmiddag. ‘Zes dagen zal men het werk doen; doch op den zevenden dag is den sabbat der rust, een heiligheid des HEEREN! Wie op den sabbatdag arbeid doet, zal zekerlijk gedood worden!’ Het gezicht van de meneer betrekt, heel even, bij de gedachte. Het is zondag. Het is maar goed dat hij niet betaald krijgt voor de waarschuwingen die hij de voorbijgangers op het hart drukt.
Dat god almachtig is en dat Jezus van iedereen houdt, dat weten ze nou wel. Wat de mensen niet weten, is dat god ook heel erg boos kan worden. En dat je dan maar beter aan zijn kant kunt staan. De Heer is niet kinderachtig als het op straf aankomt, weet de meneer. ‘Hoor Lucas 19: 26-28! Want ik zeg u, dat een ieder, die heeft, zal nog meer gegeven worden! Maar degene, die niets heeft, van dien zal zelfs ontnomen worden wat hij heeft! Doch mijn vijanden, die niet hebben gewild, dat ik over hen koning zoude zijn, brengt ze hier, en slaat ze hier voor mij dood!’

God is groot in Amerika. Hoewel de aantallen langzaam dalen, is nog steeds 87% van de bevolking actief overtuigd van een hogere macht – of meerdere. In New York City vormen katholieken en protestanten de grootste groep met respectievelijk 40 en 30% (verdeeld over meer dan 200 kerken); 8.5% van de Newyorkse gelovigen bestaat uit joden (in een goeie 50 synagogen), 3.5% uit moslims (met een verrassende 100+ moskeeën), 1% verklaart boeddhist te zijn (en doet dat in meer dan 20 tempels) en 13% (nogal sip, want die zitten gewoon thuis) gelooft dat god niet bestaat of gelooft niet dat god bestaat – tenminste, niet in de vorm van een man met een baard. ‘Dat er iets is’ is, voorzover ik weet, nog geen officieel geloof. In de overige 4% niet nader gespecificeerden, zitten in ieder geval genoeg mensen om 15 kerken voor jehovah’s getuigen en een handjevol hindoestaanse tempels te vullen. Ik ben benieuwd waar de meneer op de hoek zijn niche heeft gevonden.

Het begint te regenen, een zeer Newyorkse zomerhoos. De schoenen van de meneer op de hoek zijn binnen een paar tellen zo doorweekt als zijn nylon pak. Het deert hem niet. Liet Noah zich weerhouden door wat nattigheid? Binnen vijf minuten kolkt het water langs de stoepranden en de hopeloos verouderde stadsriolering, over de trappen heen, de metro in; voor het einde van de middag zal het ook door de betonconstructie heen druppen op de hoofden van de mensen op de perrons. Voor nu plakken de folders van de meneer aaneen, worden dan opgetild door de stroom en varen als papieren plezierbootjes richting de riolen van West End Avenue. De meneer kijkt ze onbewogen na. Hij is niet bang voor een nieuwe vloedgolf. Kom maar op met die dag des oordeels. Er is een plek voor hem gereserveerd op de boot.